مدح و منقبت امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام
اگر که شـوق شکـفـتن بـهـار را مانده امـیـد او به نـسـیـمـی گـره‌گـشـا مـانده درخـت زنـده شـده با دم مـسـیـحائـیت و تا همیشه تو را دست بر دعـا مانده دمی حقیقت تو آشکار شد، عمری‌ست دهـان کـعـبـه از این اتـفـاق وا مـانـده هنوز هم که هنوز است از عـدالت تو به جـای جای زمـین نـامـی آشنا مانده از آن شبی که به جای رسول خوابیدی طـنـیـن نـام بـلـنـدت بـه یـادهـا مـانـده تو آن بلندمقامی که در شکستن شرک به روی دوش نـبی از تو رد پـا مانده حـسین توست همانی که در دل تاریخ از او حـمـاسـۀ بـشـکـوه کـربـلا مانده خـلاصه، رو به تو آورده امت اسـلام به روزگار پر از فـتـنه هر کجا مانده امـیـد آخــر هـر دردمــنــد بــودی تـو امـید هر چه یـتـیـم و اسـیـر و وامانده ولی پس از تو کسی از خودش نمی‌پرسد که کوله‌بار تو روی زمین چرا مانده؟! رسیدن به تو عـین رسیدن به خداست بگـو که چـند قـدم تا تو، تا خـدا مـانده مـبــاد دل بـسـپـاریـم بـعـد پـیـغــمـبـر به منـکـر تو که در فهـم " انّـما" مانده یقین که در دل گرداب شب گرفتار است از آفـتـاب ولا هـر کـسـی جـدا مـانـده خوشا دلی که دراین عصر بی‌وفایی‌ها تمـام عـمـر به عـشـق تو مبـتـلا مانده در آستان تو این دل، دل شکـسـتۀ من کـبوتـری‌ست به دام غـمت رهـا مانده |